Słowo, które karmi, czyli ,,gotowanie jest alchemią, a alchemia jest gotowaniem”…

Obok gotowania moją pasją są książki, a właściwie ich czytanie. Nie mam jakiegoś ulubionego gatunku ani autora. Szukam czegoś, co mnie zainteresuje albo okładką, albo opisem na skrzydełku, czyli tematyką, która wydaje mi się bliska. I tym sposobem trafiłam na ,,Kota alchemika” Waltera Moersa. Niby fantastyka dla dzieci, choć niekoniecznie, ale ile w niej mądrości kulinarnych.

I tak na samym początku trafiłam na opis kuchni, w której każdy, czy to profesjonalista, czy amator, chciałby się znaleźć:

,,Tu wszystko było czyściutkie, porządnie poukładane, jasne i przyjazne. (…)Na środku znajdował się wielki, czarny piec żeliwny ze stojącymi na nim wypolerowanymi miedzianymi kociołkami, patelniami i garnkami; olbrzymi stół z wieloma krzesłami dookoła przykrywał czysty, biały obrus, na którym były starannie ułożone talerze, srebrne sztućce, kieliszki do wina i wody (…). Patelnie, garnki i inne przyrządy kuchenne, wszelkiego rodzaju trzepaczki, chochle, tasaki, szumówki, sita, wałki do ciasta wisiały na hakach przy ścianach lub zwisały z sufitu. Na pięknych ciemnych drewnianych regałach piętrzyły się naczynia we wszystkich możliwych barwach i kształtach. Zlewozmywak lśnił śnieżną bielą, wielki regał zastawiony był niezliczonymi słoiczkami z wysuszonymi ziołami, pomiędzy którymi leżakowały butelki wina, a obok nich stały książki kucharskie.”

Ogromne wrażenie zrobiło również na mnie zdefiniowanie pojęcia gotowanie – niby nic nowego, ale ostanie zdanie może zaskoczyć:

,,Gotowanie jest alchemią, a alchemia jest gotowaniem. Łączenie ze sobą znanych elementów, by stworzyć z nich coś całkiem nowego, oto istota zarówno sztuki kulinarnej, jak  i alchemii. W obu dyscyplinach garnek i płomień odgrywają bardzo istotną rolę, chodzi o dobieranie dokładnie wymierzonych składników, redukcje substancji, łączenie rzeczy od dawna znanych z przełomowo nowatorskimi. O powodzeniu lub niepowodzeniu mogą zadecydować maleńkie różnice w ilości składników lub sekundy warzenia. Ugotowanie dobrego jedzenia uważam za równie istotne, jak wynalezienie nowego lekarstwa.”

Eksperymenty kulinarne również zostały świetnie określone:

,,To urok przezwyciężania samego siebie. A przezwyciężanie norm to największa siła napędowa alchemii. Nie tylko gotowanie, również jedzenie jest pokrewne alchemii”.

,,Ignoranci szukają znajomych smaków – najchętniej cały czas jedliby to samo. Ale gourmet spróbowałby nawet pieczonej parkowej ławki tylko po to, żeby przekonać się, jak smakuje. Oto istota bycia alchemikiem. Nic obcego, nic nowego, nic zaskakującego nie jest w stanie go przerazić. Wręcz przeciwnie on sam tego szuka.”

Czytałam i robiłam się coraz bardziej głodna, bo jak można nie wyobrażać sobie prawie na granicy rzeczywistości na przykład takiej oto szafranowej esencji pomidorowej?

,,Uzyskuje się ją, obdzierając ze skóry wyłącznie najdelikatniejsze, dojrzałe w słońcu pomidory i kładąc je na rozpiętej nad garnkiem chuście. Przez kolejne trzy dni jedynie przyciąganie ziemskie dba o to, by miąższ oddawał swe płyny garnkowi, kropla po kropli, przefiltrowane dokładnie przez płótno. Tak uzyskuje się najczystszy smak ich pomidorowej duszy! Potem nieco soli i naprawdę jedynie parę kryształków cukru w liczbie dwunastu – koniecznie dwunastu! – dodajemy nitki szafranu i dusimy delikatnie przez cały dzień na maleńkim płomieniu, nie wolno jej zagotować, inaczej pomidorowa dusza opuści płyn i będzie już smakował niczym! Nie ma innego sposobu na uzyskanie czerwonozłotej barwy.”

Ostatecznie zostałam pokonana spisem potraw, które krotek Echo mógł spróbować podczas jednego wieczora. I nawet jeśli nie wszystkie są prawdziwe, to warto o nich pomarzyć:

,,(…)makaron zapiekany pod płatkami złota, sumik karłowaty w maśle z krewetek, kurki w dwunastu sosach, krab w cukrze paprykowym, nagład w płatkach cukinii, homar saute w łódeczce z bakłażana, cynaderki pardwy błotnej w esencjonalnym sosie ze smardzów, gołąbki z likierem ziołowym w botwinie, skrzydełka w melisowej galarecie, zupa-krem z ogórków morskich z poszatkowanymi ogonami langust. A potem dopiero desery! (…)Wszystko było idealnie dogotowane, perfekcyjnie doprawione, miało jedyną właściwą temperaturę i leżało na talerzu w aranżacji tak harmonijnej, jak floryncki bukiet na wiosennym jarmarku.”

Chyba każdy chciałby ugotować lub posmakować tych rozmaitości. Od samego czytania poczułam, że słowo karmi nie tylko duszę, ale i wszystkie zmysły. Wystarczy tylko uruchomić wyobraźnię i zdecydować się zostać alchemikiem w swojej kuchni.

A to wcale nie krotek, tylko Frania, która dzielnie towarzyszy mi i ma równie wielki apetyt jak powieściowy krotek EchoJ