Tylko sernik…

Nie jest tajemnicą, że moja pasja to jedzenie i jego przyrządzanie, a tak właściwie to w odwrotnej kolejności. Stąd ciągle mam w głowie nowe pomysły i chęci do wprowadzania ich w życie. I tak nie kłopot dla mnie marynować i smażyć mięsa, gotować zupy, mieszać sałatki czy komponować nowe połączenia smaków w sosach. Trudno jednak było mi zabrać się do pieczenia ciast i przygotowywania deserów. Trwało to trochę czasu zanim zmusiłam się do pieczenia słodkości. Teraz piekę częściej i miewam nawet porywy cukierniczej twórczości. I tak powstawały: panna cotta, torcik jogurtowy, biszkopt z owocami, kremem, galaretką, serniki na zimno i te pieczone, placek drożdżowy… Desery i ciasta to już nie problem. Jednak nawet jeśli ktoś zaprowadziłby mnie do cukierniczego raju, w którym byłyby setki słodkich przysmaków, wybrałabym ten jeden jedyny – najlepszy. Który? Tylko sernik…

Klasyczny sernik wiedeński

1kg sera (wybrałam President, taki w niebieskim wiaderku)

8 jajek – rozdzielamy żółtka od białek

1 szklanka cukru

15dag masła – roztapiamy i studzimy

2 łyżki mąki ziemniaczanej

1 laska wanilii

duża garść rodzynków

cukier puder, płatki migdałów – do ozdoby (choć ja lubię bez ozdób i dodatków, taką gołą wersję)

Żółtka z cukrem i wanilią miksujemy do białości i łączymy z serem. Następnie cały czas miksując na małych obrotach wlewamy roztopione zimne masło, wsypujemy mąkę ziemniaczaną i wrzucamy rodzynki. Wszystko delikatnie łączymy z pianą z białek. Wlewamy masę do tortownicy wysmarowanej masłem i wysypanej bułką tartą lub wyłożonej papierem do pieczenia (wybieram to drugie). Pieczemy godzinę w piekarniku nagrzanym do 200 stopni. Po tym czasie wyłączamy piekarnik i uchylamy drzwiczki. Nie wyciągamy ciasta z piekarnika i pozwalamy mu stygnąć w wyłączonym piekarniku. Po ostudzeniu możemy przyozdobić cukrem pudrem i płatkami migdałowymi.