niedziela, 29 listopada 2015

Muminkowe klimaty… cz.4



Listopadowy dzień dobiegał powoli końca, zbli­żał się zmierzch.
No właśnie listopadowy dzień całkowicie dobiegł końca, bo za 7 minut zacznie się niedziela. Zaliczyłyśmy sobie zupełnie udany babski wypad zakupowy. Pyszną kolację z winem i przeglądanie co udało nam się kupić. Pozachwycałyśmy się raz jeszcze i czekamy na jutro, żeby odpocząć po pracowitym tygodniu i zakupowym szaleństwie.  A z tym odpoczynkiem u mnie bywa różnie. Czasami stwierdzam, że nie umiem wypoczywać. Czy wpadłam w pracoholizm?
O zmierzchu będzie sobie robić małą drzemkę. A wieczorem jest ciepło w kuchni po całodziennym gotowaniu.
Małą drzemkę od kilku dni robię sobie zawsze po obiedzie, bo jakoś po pracy czuję się naprawdę zmęczona i muszę chwilę poświęcić na zregenerowanie się. A i jesienny klimat sprzyja zawinięciu się w kocyk i poleżeniu sobie, kiedy dookoła fruwają apetyczne aromaty zjedzonego już obiadu i zaparzonej po nim herbaty. Ci, którzy znają mnie osobiście wiedzą, że herbata to moja słabość. Mam w domu kilkanaście jej rodzajów i dobieram ją w zależności od pory dnia, apetytu czy samego jej działania na organizm ludzki. A i akcesoriów do jej zaparzania jest u mnie dostatek, dlatego zawsze można wybrać sobie kubeczek czy dzbaneczek, w którym herbata zostanie podana.
Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych botach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas.
No właśnie… Bardzo łatwo jest miło spędzać czas. Można leżeć na kanapie, czytać, słuchać ulubionych płyt lub też oddawać się czytelnictwu i tu obieram dwie drogi albo czytam książki, albo coś, co wiąże się z kulinariami. Tak czy owak zawsze jest przyjemnie i miło.
Nie ma nic przyjemniejszego i nic prostszego, jak czuć się wygodnie. Mimbla nie przejmowała się tymi, których spotykała i których potem nie pamię­tała, nigdy nie próbowała mieszać się w ich sprawy. Przypatrywała się im i ich kłopotom z rozbawionym zdziwieniem.
Uwielbiam czuć się wygodnie. Cóż to oznacza? W domu dres – a co nie wolno? Albo długa spódnica – koniecznie szara i bose stopy, bo dlaczegóżby nie? Chcę się położyć, to się kładę, chcę siedzieć, to siedzę. Moja przestrzeń – mój styl życia, styl bycia. Jestem wtedy u siebie, z sama sobą i z rozbawionym zdziwieniem oglądam niektóre rzeczy. Czasami sama siebie rozbawiam, ale to chyba umiejętność zachowywania dystansu do wszystkiego – w tym także do siebie.   
Na razie nic nie musiała robić, mogła pogrążyć się w otaczające ją ciepło, cały świat był jedną wielką, miękką kołdrą okrywającą Mimblę, wszystko inne pozostawało na zewnątrz. Mimbli nigdy nic się nie śniło, spała wtedy, kiedy miała na to ochotę, i budzi­ła się wtedy, kiedy było warto.
Tymczasem ciemność za oknem stała się jedną wielką kołdrą, a u mnie panuje cisza i spokój. Wszystko pozostało na zewnątrz, czasami coś mi się śni, ale nie przywiązuję do tego większej wagi. I faktycznie śpię, kiedy chcę, a budzę, wtedy…, kiedy nie mam potrzeby już spać.

Zapiekanka makaronowa


250g makaronu cannelloni – zagotowujemy wodę, solimy i gotujemy makaron 5 minut, żeby lekko zmiękł, odcedzamy i przelewamy zimną wodą
0,5kg mielonego mięsa z indyka
1 cukinia pokrojona w plastry
1 czerwona cebula posiekana w pióra
3 ząbki czosnku pokrojone w plasterki
1 puszka pomidorów z chili – blenderujemy na sos
2 łyżeczki pesto pomidorowego z migdałami i serem
2 łyżeczki pesto z oliwek i suszonych pomidorów
2 łyżki listków świeżego tymianku
1 łyżeczka suszonego oregano Appetita
świeżo mielony kolorowy pieprz Appetita
różowa sól himalajska
olej winogronowy  aromatyzowany ziołami i suszonym pomidorem


125g sera mozzarella
Na rozgrzaną patelnię wlewamy olej i przesmażamy na nim czosnek, cebulę i mięso. Następnie doprawiamy solą, pieprzem, oregano. Mieszamy i chwilę jeszcze smażymy. Dodajemy oba rodzaje pesto i mieszamy. Studzimy farsz. Naczynie do zapiekania przesmarowujemy olejem, następnie wykładamy plastrami cukinii. Makaron faszerujemy masą mięsną i układamy na cukinii w naczyniu. Następnie zalewamy wszystko zblenerowanymi pomidorami. 



Na wierzchu układamy kawałki sera. 



Naczynie wkładamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni i pieczemy zapiekankę 20 minut.


sobota, 28 listopada 2015

Muminkowe klimaty… cz.3



Dolina Muminków w listopadzie jest niezwykle gościnna i dobrze czują się w niej dzieci, ale i dorośli jak widzę. Moje wpisy zachęciły co niektórych do sięgnięcia po tę niby dziecinną książeczkę. Tymczasem ja przekopuję się przez nią po raz kolejny z ogromną przyjemnością i bawi mnie robienie kompilacji z tekstu i moich myśli.
Był strasznie stary i łatwo zapominał. Obudził się któregoś ciemnego, jesiennego ranka i nie mógł sobie przypomnieć, jak się nazywa. Trochę to jest smutne, kiedy nie pamięta się cudzych imion, nato­miast zapomnieć swoje należy wręcz do przyjem­ności.
Nie jestem stara i nie lubię tego określenia. Natomiast kwestia zapominania to już inna sprawa. Czasami komplikuje mi ono życie, kiedy okazuje się w trakcie rozpakowywania na warsztatach, że czegoś nie zabrałam lub też bawi mnie kiedy tłumaczę moim uczniom, że zapomnieć może o czymś każdy, więc i ja im to wybaczam, i oni mi. Natomiast imiona to już faktycznie problem. Zdarza mi się poznać kogoś i po chwili zastanawiać się – Kurde, jak on/ ona ma na imię.  Natomiast faktycznie czasami dobrze byłoby zapomnieć kim się jest i czego doświadczało, bo może wtedy przez chwilę byłoby lżej. Ale nikt nie powiedział, że życie będzie łatwe i zawsze przyjemne.
Nie zadał sobie trudu, żeby wstać z łóżka, i przez cały dzień pozwalał nowym myślom i obrazom przychodzić i odchodzić, jak chcą, od czasu do czasu spał trochę i potem znowu się budził, wciąż nie wiedząc, kim jest. To był spokojny i bardzo ciekawy dzień.
Faktycznie takie bycie z samym sobą może być ciekawą formą spędzania czasu. Lubię być sama i głośno o tym mówię. Nie nudzę się sama z sobą i pozwalam wtedy podróżować swoim myślom tu i tam, a po każdej takiej podróży wracam w znacznie lepszej kondycji. Jak mawia moja mama – Typowy jedynak. Lubi być sam.
Z biegiem łat nagromadziło mu się na podłodze mnóstwo rzeczy. Tyle tego zawsze jest, czego nie warto podnosić, i tyle powodów, żeby nie podnosić. Leżały te różne rupiecie porozrzucane jak wyspy, cały archipelag niepotrzebnych, pogubionych przedmiotów. Wuj Truj przyzwyczaił się przecho­dzić koło nich i przestępować przez nie, przysparzały pewnej emocji jego codziennym wędrówkom po pokoju, a jednocześnie utwierdzały go w przekona­niu, że wszystko jest powtarzalne i trwałe. Ale teraz uznał, że nie są mu już więcej potrzebne. Wziął miotłę i rozpętał w pokoju huragan. Co tylko było: resztki jedzenia, zgubione kapcie, kłębki kurzu, pigułki, które się kiedyś potoczyły po ziemi, łyżki, widelce, guziki i nie otwarte listy - wszystko to zmiótł w duży stos. Z tego stosu wyciągnął osiem par okularów i włożył je do koszyka.
Odzyskiwanie przestrzeni to rzecz przyjemna. Remonty pozwoliły mi w trakcie porządkowania wszystkiego przepodróżować się dzięki pojedynczym przedmiotom po przeszłości. Z częścią rzeczy rozstałam się bez żalu, z innymi pozwoliłam sobie jeszcze pobyć. Na szczęście remontowy huragan mam za sobą i delektuję się teraz przestrzenią i porządkiem. Tak na marginesie – porządki przedświąteczne mam już z głowy, a to cieszy mnie bardzo.
Coś tu nie gra - pomyślał niespokojnie. - Most jest w porządku, ten, co powinien być. Tylko ja jestem całkiem inny...
I to ostatnie zdanie przemawia do mnie, bo przecież ja to już zupełnie kto inny… Życie wymusza na nas zmiany.

Hummus wg książki Jerozolima – nieco zmodyfikowany


250g suszonej ciecierzycy
270g tahini
4 łyżki soku z cytryny
4 ząbki czosnku przeciśnięte przez praskę
100ml lodowatej wody
sól
Ciecierzycę płuczemy, namaczamy ją przez 12-14 godzin. Odcedzamy ją, wrzucamy do szybkowaru i gotujemy 45 minut – musi być miękka. (Nie używam sody i nie obieram skórek). Odcedzamy ugotowaną ciecierzycę i blenderujemy ją na gładką pastę. Dodajemy tahini, sok cytrynowy, czosnek i 1,5 łyżeczki soli. Miksujemy masę na gładko. Odstawiamy humus przynajmniej na 30 minut.
*Podałam humus na pieczywie, oprószyłam sumakiem 



i kolorowym pieprzem Appetita, 


posypałam prażonymi orzechami piniowymi i polałam oliwą. 


Pycha!   

piątek, 27 listopada 2015

Wielkopolskie warsztaty cz.4…



Polubiliśmy z Adamem Żerków i okolice, polubiliśmy także prezesa Jakuba, Agnieszkę i Lilianę, tworzących LGD Zaścianek. Warsztaty nowoczesnej kuchni wielkopolskiej na stałe wpisały się w nasz kalendarz i są dla nas okazją po pierwsze do pracy, po drugie do poznawania nowych osób, po trzecie do zacieśniania znajomości z osobami już nam znajomymi. Powoli przestajemy rozmawiać tylko na tematy zawodowe, ale przechodzimy na ton mniej oficjalny i rozmowy staja się coraz bardziej koleżeńskie czy nawet przyjacielskie. Podoba nam się to i odpowiada, bo dobrze jest otaczać się pozytywnymi i sympatycznymi osobami, z którymi jest o czym rozmawiać. Doceniamy niezwykle takie znajomości. Tymczasem coś znowu nas zaskoczyło. No przecież to zupełnie normalne, bo albo czegoś zapominamy, albo zaskakują nas uczestniczki, albo prezes wpada na jakiś genialny pomysł i nas rozbawia. Tym razem niespodziankę zrobiła nam pogoda. Rozpoczęliśmy warsztaty jesienią, a skończyliśmy zimą. Nie, nie zdenerwowaliśmy się wcale, bo spokojnie opadające płatki śniegu wyglądały cudownie i dookoła zapanowały cisza i spokój. Ale, ale… 



Co gotowaliśmy?
Menu – tym razem z komentarzem

Przystawka
Mieszanka sałat z burakami i pomarańczami w orzechowej zalewie


No, tu trochę postanowiłam zszokować kobietki i postawiłam na buraki surowe. Przyznam trochę strachu miały, ale koniec końców przystawka dobrze została przyjęta i zasmakowała.

Zupa
Zupa fasolowa z jarmużem


Tu rozbawiłam uczestniczki opowieścią o tym, że jarmużem moja ciocia Jadzia karmiła kury, a ja tu każę im to jeść w zupie. Tymczasem jarmuż jest naprawdę bardzo smaczny  i zdrowy.

Danie główne
Cytrynowy kurczak z sałatką z pęczaku i kukurydzy


Zatrzymam się na chwilę przy sałatce – pracowały nad nią dwie przesympatyczne panie, które ja miałam pod opieką, bo Adam jak zwykle uciekł mi do grupy deserowej. Współpraca układała nam się wyśmienicie i podziwiałam skrupulatność pań w czasie przyrządzania jej. A efekt – no, no – sałatka mnie powaliła. I już od jakiegoś czasu zbieram się, żeby przyrządzić ją dla siebie w domu.
Deser
Korzenne ciasto marchwiowe
Tu nie będę rozpisywać się wiele, testowane w domu, pachnące świętami, a do tego zdrowe. Przepis jest tutaj.
Dziękuję  partnerom naszych warsztatów – Hendi, Kenwood, Appetita, 


Monini, Jan Niezbędny, Teekanne.



* „KLUBY   AKTYWNOŚCI LOKALNEJ w Gminie ŻERKÓW - Projekt dofinansowany z Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”