środa, 26 października 2016

Jesienne nastroje…



Deszcz nieustannie przeplata się z mgłą, szum wiatru z ciszą, przejmujący chłód otula przy każdym wyjściu na zewnątrz. Nikt nie lubi nadchodzącego listopada z krótkimi dniami i nieustanną ciemnością. A jednak… Lubię ten czas. Można ugotować coś w punkt i właśnie powiedziałabym, że listopad tym razem przychodzi w punkt. Dopiero teraz doceniam zalety bycia samemu. Robię co chcę, planuję wszystko na kiedy mi pasuje, czytam to, czego do tej pory nie zdążyłam przeczytać, skupiam się na sobie i słucham siebie. Otulam się jesiennym nastrojem. Nocą wracam otoczona ciemnością i głosem Michaela Boltona. Bo dlaczego nie? Zapomniane latem przyprawowe herbaty święcą tryumfy i pachnie nimi w mieszkaniu. Z uwagą śledzę kinowe propozycje i już planuję kiedy pojadę obejrzeć coś nowego. Tak, do kina chodzi się samemu, bo chce się być tylko z filmem. Skupiona przez długi czas na wszystkim widziałam wszystko oprócz siebie. W końcu zmęczyło mnie wszystko i wszyscy, dlatego odcinam się i zamykam w jesiennym nastroju. I wiecie co? Dobrze mi z tym. Staram się zapomnieć o wszystkim, o czym chcę zapomnieć i faktycznie otoczenie wydaje mi się być coraz bliższe. Chociażby sytuacja z poniedziałku, kiedy zauważyłam ilość kolorów na drzewach i wśród żółtych liści byłam w stanie znaleźć ten jeden wyjątkowy czerwony. I już wiem, co chcę pamiętać.


,,Podczas tych kilku dni udało mu się zapomnieć o bardzo wielu sprawach. Co rano budził się w tym samym tajemniczym nastroju oczekiwania i zaraz brał się do zapominania, tak żeby dolina mogła się przybliżyć. Nikt mu nie przeszkadzał, nikt mu nie mówił, kim jest”.
Niezmiennie od nowa sięgam po ,,Dolinę Muminków w listopadzie” i po raz kolejny dostrzegam jak bardzo życiowy to tekst.
,,W końcu wyszukał pod łóżkiem koszyk i zapako­wał do niego wszystkie swoje lekarstwa, jak również buteleczkę koniaku na żołądek. Zrobił sześć kana­pek i wziął parasol. Przygotowywał się do ucieczki, do ucieczki z domu”.
A ja uciekam od świata i zajmuję przestrzeń wypełnioną muzyką i sobą. Odcinam się, bo muszę się odciąć.

Pieczone owoce z kruszonką


6 jabłek lub nektarynek
50g – 0,5szkl. - płatków owsianych
75g – 1/3szkl. - brązowego cukru
35g – 1/4szkl. - mąki pszennej
1 łyżeczka cynamonu Appetita
35g płatków migdałowych
60g masła
grecki jogurt naturalny – u mnie owczy


Piekarnik rozgrzewamy na 180 stopni. Naczynie do zapiekania natłuszczamy. Na dnie układamy owoce, częścią przekrojoną do góry. Składniki kruszonki łączymy w malakserze lub ręcznie, aby powstały grudki. Posypujemy kruszonką owoce. Pieczemy 20 minut. Podajemy z odrobiną jogurtu naturalnego i posypujemy cynamonem.

Zamykamy cykl… cz.4



Dobijam do końca października i czuję, że znacznie ubyło mi sił. Cotygodniowe warsztaty i szał bitewny w pracy dają mi się we znaki. Z wielką ulgą myślę o kilkudniowej przerwie we wszelkich aktywnościach. Nawet ja czasami miewam dość bieganiny, choć zwykle ją uwielbiam i czuję się wtedy jak ryba w wodzie. Ostatnie październikowe spotkanie kulinarne odbyło się w Żółkowie, które przywitało nas piękną żółcią jesiennych liści. A najpiękniejszy i jedyny czerwony liść podarowałam Agnieszce. Tymczasem daje było naprzemiennie cudnie i zaskakująco. Jak to w Żółkowie panie stawiły się liczna grupą i przybyły obładowane blachami z ciastami.



No jak się objadać, to na całego. Przywitała nas nadaktywna pani Dorotka, która jest niezwykle miłą osobą i w każdym wypadku służy pomocą i uśmiechem lub dobrym słowem. Jak miło, że tacy ludzie jeszcze istnieją. Warsztaty kręciły się pełną parą, gdy nagle… Nie, nie zabrakło gazu, ale wysiadł prąd i prawie pół godziny trwało zanim dostawy przywrócono. Dania jednak wyszły paniom bardzo dobrze i naprawdę jestem z tej grupy dymna i to bardzo. Niestety spotkanie odbyło się bez prezesa Kuby, którego godnie zastąpiła Agnieszka. No, no jestem pod wrażeniem jej osoby. Świetnie wszystko poprowadziła i nawet bariera jaką mogło być publiczne występowanie śmiało została przez nią pokonana. Tymczasem po cichu z Agnieszką i piękną Lilią chichotałyśmy, że może jednak Kuba pojawi się. No bo jak to warsztaty bez niego? Niemożliwe! A jednak… Co znalazło się w menu?

Menu wieczoru z komentarzem

Sałatka makaronowa z fasolą i tuńczykiem


*No to już przetestowałam w domu, podczas babskiego wieczoru. Danie bezsprzecznie smaczne i wyraziste. Nawet przeciwniczka makaronu na zimno – moja mama – zaakceptowała tę wersję.

Sałatka z buraczków


*Rzecz prosta, ale broni się tylko wtedy, kiedy przyrządzimy ją ze świeżo zebranych z własnego ogrodu buraków. Dobry produkt jest tu podstawą.

Zupa z soczewicą, makaronem i szałwią


*Tu wielki ukłon dla pani, która ja gotowała. Efekt finalny był perfekcyjny.

Kaszotto z kaszy gryczanej, kurczaka, marchwi i jarmużu


*To danie wymaga precyzji i wielostopniowych działań. Koniecznie trzeba zadbać o ugotowanie kaszy w punkt. Jeśli przeoczymy ten moment, efektu nie będzie.

Pieczone owoce z kruszonką


*No nie lubię deserów, nie lubię zbytniej słodkości. Ale pokazuję, że deser wcale nie musi być skomplikowanym ciastem. Jabłka, cynamon, płatki owsiane i migdały bronią się tu same. Pycha!

Udało się wspólnymi siłami przygotować iście jesienną ucztę, a i pogoda nie była nam dłużna i kiedy przyszła pora wyjścia okazało się, że na zewnątrz panuje kompletna słota. No co? W końcu mamy jesień, nie tylko w dolinie Muminków. No cudnie wprost.
Komu dziękujemy? Podziękowania kieruję do partnerów naszych warsztatów kulinarnych – Hendi, Kenwood, Appetita, Monini, Teekane, Jan Niezbędny.


środa, 19 października 2016

Zamykamy cykl… cz.3



Ostatnie kulinarne spotkania warsztatowe na terenach żerkowskich oznaczają zamknięcie całego cyklu, który trwa już sporo czasu. Tym razem kolejny raz zjawiłam się w Żernikach. Tu jest dość ciekawa grupa, bo zafunkcjonowała silna reprezentacja i młodzieżowa, i męska. 


Warsztaty traktuję zwykle jako szansę na pokazanie nowych produktów, przełamanie stereotypów, że gotowanie zajmuje dużo czasu, a domowe jedzenie jest tłuste i opiera się zwykle na dużej ilości mięsa. Różnie to bywa z moim założeniami. Dlaczego? No tym razem danie główne stanowczo nie przekonało nikogo do faktu, że można zjeść bezmięsny obiad. Gulasz z warzyw stanowczo nie przyjmie się w żerkowskich domach. Ale, ale… pozostałe propozycje przypadły uczestnikom do gustu. A zupa naprawdę uwiodła wszystkich z samym prezesem Kubą na czele. Co znalazło się w menu?

Menu

Sałatka ryżowa


*Przemyciłam brązowy ryż i nikomu nie przeszkadzało, że ma nieco inną teksturę niż zwykły biały. Niestety danie nie dla Agnieszki, bo jakoś do świeżych pomidorów chyba jej nie przekonam.

Kuskus z warzywami


*To sałatka, która smakuje zawsze, mimo że bez majonezu. Jedyne co można tu modyfikować to ilość chili, bo jednak nie wszyscy tolerują mój poziom ostrości w jedzeniu.

Chowder z wędzonym boczkiem i wędzonymi rybami


*Ryzykowne połączenie dwóch wędzonych i mocnych w smaku produktach świetnie się tu sprawdza. A natchnął mnie do tego dania sam Jamie Oliver. Owszem gotował chowder, ale z kurczakiem. Ja poszalałam z wariacją i efekt przerósł moje największe oczekiwania.

Śródziemnomorska potrawka warzywna


*Powiem tak, roślinożercy byliby usatysfakcjonowani. No i na tym pozostanę.

Cranachan z owocami i miodem


*Deser był wynikiem pracy pary, która harmonijnie pracowała na oddzielnej sali. Radość panów, budził Johny Walker. W wersji deserowej może być dodatkiem dosmaczającym, ale to propozycja, którą można zjeść na śniadanie. Polecam wtedy bordowego chłopca odpuścić sobie.

*Proszę zwrócić uwagę na serweteczkę w czarne groszki - ,,Cudna wprost!” – jak mawia piękna Lilia. A powiedzonko, kradnę do swojego słownika, bo faktycznie – cudne wprost.

Komu dziękujemy? Podziękowania kieruję do partnerów naszych warsztatów kulinarnych – Hendi, Kenwood, Appetita, Monini, Teekane, Jan Niezbędny.


wtorek, 11 października 2016

Zamykamy cykl… cz.2



Drugie kulinarne spotkanie październikowe za nami. Tym razem spotkaliśmy się znowu w Stęgoszy. Ale, ale jednak nie był to ostatni raz. Dlaczego? Bo koło gospodyń tak łatwo nie chce mnie wypuścić. I dobrze, bo to oznacza, że warsztaty podobają się, a moja praca ma sens i cieszy się uznaniem. Zaczęło się bardzo miło, bo prezes Kuba i piękna Lilia zaskoczyli mnie urodzinową niespodzianką. A dalej było coraz lepiej. Grupa była duża, 


panie w dobrych humorach, a finalnie dania bardzo smaczne. I jak to bywa w Stęgoszy uczta rozwijała się coraz bardziej, obok jedzenia na stole pojawiły się wina i nalewki przyrządzone przez Panią Marię. A sama Pani Maria błyszczała pod względem formułowanych komentarzy i poczuciem humoru. I chyba będzie lepiej, jeśli nie będę przytaczać nic w formie cytatów. Grupa ambitnie pracowała i była zadowolona, bo przychyliłam się do wcześniejszej prośby. Jakiej? Mogłyby być dania z wykorzystaniem kasz. Tak też się stało. Co znalazło się w menu wieczoru?
Menu

Sałatka z niepalonej kaszy gryczanej


*Danie proste, smaczne, choć pytań przy jego przyrządzaniu było wiele. Na przykład emocje wzbudzał sumak. Jak to prezes rzucił: ,,To ma coś wspólnego z rybami?”. No nic, zupełnie nic.

Sałatka z palonej kaszy gryczanej z papryką, rodzynkami i pietruszką


*Jak przewidywałam pojawiły się przy tej wersji kontrowersje. Bo jak to papryka z rodzynkami razem? Ano razem. Niekoniecznie jednak wszyscy lubili paprykę.

Zupa ziemniaczano – rozmarynowa


*Zdecydowanie gwiazda menu. Smakowała wszystkim, choć miano zupy kryzysowej świetnie tu pasuje. Minimalna ilość składników, a smak powalający.

Trzykolorowe kaszotto


*Faworyt mojej mamy, do tego stopnia, że poprosiła o dokładkę. Co rzadko się zdarza. Faktycznie chyba udało mi się przekonać znaczną część uczestniczek warsztatów, że obiad bez mięsa ma szansę zaistnieć na co dzień.

Podsmażane owoce z serem mascarpone


*Deser jak deser. Słodki, smaczny, tylko bez czekolady. Czy zatem zasługuje na miano deseru?

Komu dziękujemy? Podziękowania kieruję do partnerów naszych warsztatów kulinarnych – Hendi, Kenwood, Appetita, Monini, Teekane, Jan Niezbędny.